Τα περιεχόμενα των μελετών συνοψίζονται παρακάτω:

M. Μουζάλα: Στο Α6 κεφάλαιο των Ηθικών Νικομαχείων, ο Αριστοτέλης κατευθύνει την κριτική του όχι μόνον εναντίον της πλατωνικής ἀνυποθέτου ἀρχῆς, της πλατωνικής Ιδέας του Αγαθού, αλλά και εναντίον της έννοιας ενός καθόλου Αγαθού. Σε αυτήν την μελέτη εξετάζεται μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της κριτικής που ασκεί ο Αριστοτέλης στο πλατωνικό Αγαθό και στο καθόλου Αγαθό τόσο στα Ηθικά Νικομάχεια, όσο και στα Ηθικά Ευδήμεια. Εξετάζονται, επίσης, ορισμένες κρίσιμες οντολογικές και γνωσιολογικές θέσεις σε σχέση με την πλατωνική Ιδέα του Αγαθού, όπως εκφράζονται από τον Πρόκλο στο Υπόμνημά του στην Πολιτεία του Πλάτωνος και από τον Ευστράτιο Νικαίας στα Σχόλιά του στα Ηθικά Νικομάχεια. Στα Ηθικά Νικομάχεια, μετά από μία σειρά αμφισβητήσιμων οντολογικών επιχειρημάτων, η κριτική του Αριστοτέλη αποκορυφώνεται με ένα ισχυρό ηθικό ή πρακτικό, και συγχρόνως γνωσιολογικό, επιχείρημα, το οποίο αποσκοπεί να δείξει ότι οφείλουμε να ανακαλύψουμε τα διαλεκτικά στάδια ανάμεσα στο έσχατον αγαθόν, το αγαθόν απολύτως θεωρούμενο, και τα σχετικά αγαθά, μέχρι το τελευταίο πρακτόν αγαθόν, στο οποίο η εκάστοτε πρᾶξις καταλήγει.

Θ. Αλεξόπουλος: Στὴν προκείμενη μελέτη ἐπιχειρεῖται (βάσει πατερικῶν καὶ ἄλλων κειμένων) μία σὲ δογματικὸ-θεολογικὸ ἐπίπεδο ἑρμηνευτικὴ καὶ διευκρινιστικὴ προσέγγιση ἑνὸς συγκεκριμένου σημείου στὴν ἀνακοίνωση τῆς ΕΔΙΣ τῆς Ἱερᾶς Kοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὴν 17ην / 30ὴν Ἰουνίου 2017, τὸ ὁποίο, ὡς εἶναι διατυπωμένο, δίνει τὴν ἐντυπωση ὅτι προβάλει τὶς θέσεις τῆς καλούμενης τριαδικῆς ἐκκλησιολογίας, τῆς ἐκκλησιολογίας, δηλαδή, ἡ ὁποία προσπαθεῖ μὲ βάση τὴν τριαδολογία νὰ θεμελιώσει κανονικὲς δομὲς τῆς ἐκκλησίας (κυρίως τὸ πρωτεῖο) στὶς σχέσεις τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδας. Τὸ ἐν λόγῳ σημεῖο ἀφορᾶ στὴν κάτωθι διατύπωση: «Δὲν ὑπάρχει μὲ ἄλλον τρόπον ἡ Τριαδικὴ θεότης καὶ μὲ ἄλλον ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἑνότης. ‘Καθὼς σὺ πάτερ ἐν ἐμοί, κᾀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν’ (Ἰω. 17, 21)». Ἡ μέλετη προτάσσει εἰδικὰ γιὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἰω. 17, 21 συγκεκριμένες ἑρμηνευτικὲς ἀναλύσεις κορυφαίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ καταδεικνύει ὅτι ἡ πατερικὴ ἰδέα τῆς Ἐκκλησίας ὡς εἰκόνας τῆς Ἁγίας Τριάδας νοεῖται ὄχι ὡς γνώση καὶ κοινωνία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τῆς φύσεως καὶ τοῦ τρόπου ὑπάρξεως τῶν θείων Προσώπων, ἀλλὰ ἕνωση στὴν κοινὴ πίστη καὶ στὴ μία κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Fr. P.  O’ Grady: This is the first of four articles which epitomize the research findings of a doctoral thesis on the status of the Transfiguration of Christ in the writings of the eariest Latin authors. Are canvassed that literary deposit to complement an already existing thesis on the Transfiguration of Christ in the Greek-writing authors. This present article presents the results of a study on the exegesis of the Transfiguration from Tertullian and a selection of 4th century Latin writers, Hilary of Poitiers, Ambrose of Milan and Chromatius of Aquileia. From this exegesis, we can form an idea of the classical Orthodox Christian ecumenical vision which those authors presented from the evangelical theophany on Mount Thabor.

Γ. Παναγόπουλος: Το μελέτημα αυτό κατανοείται ως μια εισαγωγική δοκιμή διαύγασης θεμελιωδών πτυχών της ορθόδοξης σωτηριολογίας και ανθρωπολογίας σε κριτική αντιπαραβολή με τη θεολογική κατάθεση του δυτικού Χριστιανισμού (κυρίως Ρωμαιοκαθολικισμού και Λουθηρανισμού) υπό το πρίσμα που ορίζει η νηπτική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δηλαδή η θεραπευτική αγωγή της ασκητικής καθάρσεως και του φωτισμού του νου. Τον πυρήνα της πραγμάτευσης συγκροτεί το παλαιόθεν εριζόμενο ερώτημα σχετικά με τη σχέση πίστης και έργων (ή, επί το ορθοδοξότερον, «πράξης» και «θεωρίας») στο μυστήριο της εν Χριστώ δικαιώσεως. Για να κατανοηθεί η σχετική προβληματική, η οπτική μας ευρύνεται για να συμπεριλάβει την ειδοποιό διαφορά της εκκλησιαστικής αντίληψης περί αυτεξουσίου, πτώσεως και διά Σταυρού δικαιώσεως και απολυτρώσεως του ανθρώπου από οθνεία σχήματα θεολόγησης. Στόχος είναι αφενός η άρθρωση ενός φιλοκαλικού δογματικού λόγου για τον άνθρωπο, το μυστήριο του Σταυρού και την εν Χριστώ δικαίωση και θέωσή του και, αφετέρου, η κριτική ανασκευή της «νεωτεριστικής» απόπειρας υποκατάστασης της προφηταποστολικής και αγιοπατερικής θεολογίας από μια «χριστιανική» ανθρωπολογία με προδήλως ελευθεροστοχαστικό πρόσημο.

πρ. Στ. Χατζηγρηγορίου: Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας στὸ ἐργο του «Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς» κάνει ἐκτεταμένη χρήση ψαλμικῶν χωρίων, τὰ ὁποῖα ἀναφέρει εἴτε ἐπὶ λέξει εἰτε ἐλευθέρως. Συγκεκριμένα παραθέτει χωρία 36 Ψαλμῶν ‒σὲ σύνολο 150 Ψαλμῶν τοῦ Ψαλτηρίου‒, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν θεολογία τῶν ἱερῶν μυστηρίων. Ἡ ἐκτεταμένη χρήση τῶν Ψαλμῶν στὸ ἔργο του δεικνύει τὴν ἄρρηκτη σύνδεση Ἁγίας Γραφῆς καὶ λατρείας, ἡ ὁποία ἐντοπίζεται στὴν λειτουργικὴ θεώρηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ στὴν βιβλικὴ διάσταση τῆς Ὀρθόδοξης λατρείας.Ἡ χρήση, ἐπίσης, τῶν Ψαλμῶν δηλώνει τὴν ταυτότητα τῆς ἐμπειρίας μεταξὺ τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐμπειρία αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τὴ μέθεξη στὴν ἄκτιστη δόξα τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία ὁδηγοῦνται μέσα ἀπὸ τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ταυτότητα τῆς ἐμπειρίας δεικνύεται καὶ ἡ ἑνότητα τῶν δύο Διαθηκῶν, τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς, ἀφοῦ καὶ στὶς δύο ὁ αὐτὸς Τριαδικὸς Θεὸς ἀποκαλύπτεται στὴν κτίση καὶ τὴν ἱστορία.

N. Δεναξάς: Είναι σαφές ότι το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας σε σχέση με την τακτική και πρακτική του προσηλυτισμού, συνεχίζει να απασχολεί την ευρύτερη ακαδημαϊκή συζήτηση. Η έρευνα φαίνεται πως εστιάζει στα όρια που διαχρονικά θέτουν οι κοινωνίες, στην προοπτική της εμπέδωσης της θρησκευτικής ελευθερίας στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σημαντικές είναι και οι διαφορές που εντοπίζονται ανάμεσα στην ιεραποστολή και τον προσηλυτισμό, τον ρόλο της εκκοσμίκευσης και την επίδραση της μετανεωτερικής αποδόμησης στην ποιότητα της θρησκευτικής αναφοράς κ.ά. Με την παρούσα παρέμβαση θα επιχειρηθεί μια προσπάθεια προσέγγισης της σημαντικής αξίας των θρησκευτικών παραδόσεων στον σύγχρονο κόσμο, καθώς και ανάδειξης των προβληματισμών γύρω από τον συνολικό αναστοχασμό σε σχέση με την έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας και του προσηλυτισμού. Θα εξεταστεί δε αν και κατά πόσο η προωθούμενη από τις σύγχρονες «ορθότητες», επιτηδευμένη κοινωνική σύγχιση στον δημόσιο – κοινωνικό χώρο, συνδέεται ή και ευθύνεται για την ενίσχυση ενός αντιθρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Μ. Ράντζου: Η δια βίου παιδαγωγική μαθητεία σύμφωνα με τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς επικεντρώνεται στην ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου μέσω της αλληλεπίδρασής του με τον Χριστό. Η Ορθόδοξη Παράδοση προάγει την ιδέα της συνεχούς μάθησης και προσωπικής εξέλιξης ως τρόπο ζωής, με τον Χριστό να λειτουργεί ως το ιδεώδες πρότυπο. Ο άνθρωπος, καθώς βιώνει τη θνητότητά του και τις προκλήσεις του κόσμου, αναζητά λύσεις μέσω της επιστήμης και της φιλοσοφίας, αλλά τελικά παραμένει δούλος του θανάτου. Ο Χριστός, μέσω της Σταύρωσης και Ανάστασής Του, προσφέρει τη μοναδική λύση για την νίκη επί του θανάτου και την αθανασία. Η παιδαγωγική του Χριστού καθοδηγεί τον άνθρωπο στην πλήρη μεταμόρφωση του εαυτού του, ενσωματώνοντας θεανθρώπινες αξίες και αρετές στη ζωή του. Οι Άγιοι της Εκκλησίας λειτουργούν ως πρότυπα και παραδείγματα, εκπέμποντας το φως της αγιότητας και οδηγώντας τους άλλους στην αλήθεια. Η θεανθρώπινη αγωγή συνιστά μια δια βίου μαθητεία που αναδεικνύει την αξία της πίστης και της ενότητας με τον Χριστό. Τελικά, η ορθόδοξη παιδεία οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκλήρωση και την αγκαλιά του κόσμου, προσεγγίζοντας τη σωτηρία μέσα από τη θεανθρώπινη ζωή.