YOUR CART
- No products in the cart.
Subtotal:
0.00€
BEST SELLING PRODUCTS
12.00€
Το περιοδικό Diadromē αποτελεί μια νέα πρόταση στον χώρο της έρευνας, στο πλαίσιο των ανθρωπιστικών επιστημών που ενδιαφέρεται για τον θεολογικό και φιλοσοφικό διάλογο με την εν γένει επιστημολογία.
Λαμβάνει υπόψη του την ανάγκη για τη βιωματική συγγραφή, που σκοπό έχει να αναδείξει μέσα από τον τεκμηριωμένο επιστημονικό λόγο διάφορες πτυχές των ερευνών στον σύγχρονο κόσμο με την ελευθερία της αποδεικτικής γνώμης των συγγραφέων.
Ευελπιστεί να περιχωρήσει με αισθητική δημιουργική περιβολή τον διάλογο επί ερωτημάτων και αναζητήσεων που αφορούν την ανθρωπότητα στο φυσικό της περιβάλλον, κατά τη σχέση του ανθρώπου με τα υπαρξιακά ενδιαφέροντα που ενδιαφέρουν τις ανθρωπιστικές επιστήμες.
Στις σελίδες του προτίθεται να προκρίνει με κριτήρια επιστημονικής αξιολόγησης μελέτες και άρθρα θεολογικού, φιλοσοφικού και εν γένει ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος, ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα.
Επίσης, έχει ως επιδίωξη να εκζητά διάλογο και με τις ανθρωπιστικές επιστημονικές συμβολές που προέρχονται από τις προτάσεις των θετικών επιστημών και προβληματισμών τους, στον βαθμό που αναγνωρίζουν τον εποπτικό θεολογικό και φιλοσοφικό λόγο ως λόγο εποικοδομητικό υπέρ της βαθύτερης κατανόησης του ανθρώπου και του κόσμου.
Ως εκ των ανωτέρω, ακόμη και δοκίμια πολιτιστικού λογοτεχνικού χαρακτήρα, αλλά και παρεμβάσεις στην τρέχουσα πραγματικότητα της κοινωνικοπολιτικής ζωής, οφείλουν να βρουν στον χώρο “Λεκτέον” (dicendum est) το δικό τους πεδίο έκδοσης, για να αποτελούν έτσι το συμπλήρωμα πνευματικού διαλόγου και θησαυρισμού σε έναν ζωντανό προβληματισμό που προσφέρεται στους αναγνώστες για κριτική σκέψη και διάλογο.
Μαρία Ράντζου, Επ. Καθηγήτρια Α.Π.Θ.
Ιωάννης Κουρεμπελές, Καθηγητής Α.Π.Θ.
Στο παρόν Τεύχος περιέχονται επιστημονικές μελέτες που αντιπροσωπεύουν και προάγουν μια πολυθεματική προσέγγιση καίριων ζητημάτων που αφορούν την κοινωνικο-ιστορική, παιδαγωγική, βιοηθική και, σε μέγιστο πλαίσιο, την ερευνητική διαύγαση και ανάλυση θέσεων χαρακτηριστικών προσωπικοτήτων, όπως αυτές προκύπτουν εκ του έργου τους.
Αφορούν πολυθεματική προσέγγιση ενδιαφερόντων ζητημάτων που χαρακτηρίζουν την κοινωνικο-ιστορική, την παιδαγωγική, τη βιοηθική και σε μέγιστο πλαίσιο την ερευνητική προσέγγιση σε θέσεις χαρακτηριστικών προσωπικοτήτων, όπως προκύπτουν εκ του έργου τους. Υπάρχει ως εκ τούτου μια πολυπαραδειγματική αναφορά απ’ την ιστορία, τους νεότερους και σύγχρονους καιρούς σε ένα πολυθεματικό πεδίο έρευνας.
Πιο ειδικά μπορούν εν περιλήψει να γραφούν για τα περιεχόμενα του παρόντος πρώτου Τόμου τα κάτωθι:
Απ. Χελιδόνης: κέντρο θεώρησης είναι το ζήτημα της ουμανιστικής ιατρικής και των αρχών της. Επιχειρείται μεν προκειμένω η ανάλυση γνωστών βιοηθικών προβλημάτων, όπως ο κλινικός θάνατος, οι μεταμοσχεύσεις, η ευθανασία, η εξωσωματική γονιμοποίηση και ο προγεννητικός έλεγχος. Η ανάλυση συγκλίνει στην πρόταση ότι ο καταλληλότερος τρόπος για την επίλυση των βιοηθικών διλημμάτων είναι η αριστοτελική μεσότητα και η αναλογική σκέψη, που διασφαλίζουν την ορθή ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό όφελος του ασθενούς και στο συλλογικό συμφέρον της κοινωνίας.
Γ. Παναγόπουλος: στο μελέτημα αυτό επιχειρείται επί τη βάσει της παραδειγματικής περίπτωσης της ενδιαφέρουσας όπερας «Η πολιορκία της Κορίνθου» του Τζ. Ροσίνι, η εξέταση του διαμεσολαβητικού ρόλου που έπαιξε η τέχνη, ειδικότερα δε η μελοδραματική δημιουργία, μεταξύ της ευρωπαϊκής φιλελληνικής κίνησης στη Γαλλία της Παλινόρθωσης και του ελληνικού αγώνα για την ανεξαρτησία. Από πολιτικο-κοινωνική άποψη είναι ενδιαφέρουσα η αναφορά στον ιδεολογικο-πολιτικό αντίκτυπο που προκάλεσε στην Γαλλία η υπόθεση της ελληνικής ελευθερίας, καθώς επίσης στην κοινωνικο-πολιτική λειτουργία της τέχνης, η οποία λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής φορτίων ιδεολογικής δυναμικής.
Π. Παναγιωτόπουλος: Το παράδειγμα του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη έρχεται στον Τόμο αυτό του περιοδικού να υπενθυμίσει το «δεινόν του πολέμου», τις διαστάσεις της ειρήνης, την προσωπική ευθύνη για τη διατήρησή της και για άλλες πτυχές της πνευματικής ζωής που συνδέονται με το συγκεκριμένο αγαθό (ενν. της ειρήνης). Ανιχνεύονται εν προκειμένω στοιχεία ενός λόγου που στηρίζονται στη βιβλικο-πατερική παράδοση της χριστιανικής Εκκλησίας, αλλά και στις προσωπικές εμπειρίες του οσίου από τη στρατιωτική του θητεία.
Ι. Κουρεμπελές: Η ενασχόληση με το έργο του J. Ratzinger έχει πλέον να δείξει σημαντική και εκτενέστατη βιβλιογραφία. Εν προκειμένω με τη μελέτη αυτή θεωρείται από θεολογικο-φιλοσοφική άποψη η στάση του J. Ratzinger στο θέμα του θεολογικού ρελατιβισμού. Αναλύονται με βάση συγκεκριμένο βιβλιογραφικό παράδειγμα οι πτυχές της θεώρησης του προβλήματος σε συγκριτικό πλαίσιο και υπογραμμίζονται οι θεολογικές προτάσεις που προβάλλουν από τη συγκριτική αυτή θεώρηση.
Ν. Δεναξάς: Στο πλαίσιο θεώρησης της εποχής, όπου διαπιστώνεται η έντονη ως και επιθετική αναστοχαστικότητα απέναντι σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, τονίζονται οι συνθήκες που διαμορφώνονται, αλλά και η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα στην οποία αναδύονται συγκρουσιακά σχήματα, τα οποία δημιουργούνται από τις φυγόκεντρες τάσεις επιβολής ενός γενικευτικού, αποδομητικού και υπεραπλουστευτικού αναθεωρητισμού, ακόμη και απέναντι στην ίδια τη Φύση και τους νόμους που τη διέπουν. Η εργασία, ως ιστορικό και κοινωνικό μέγεθος, εντάσσεται στο πλαίσιο αυτοθεώρησης και εξέτασης. Διαπιστώνονται δομικές αλλαγές στην ίδια τη μεθοδολογία της εργασίας, που η μετανεωτερική «woke» κουλτούρα της ακύρωσης, με τις ποικιλώνυμες «ορθότητές» της, αδυνατεί ή και δεν ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει.
Θ. Χουβαρδά: Το παράδειγμα του Βησσαρίωνος του Τραπεζούντιου, μητροπολίτη Νίκαιας και μετέπειτα καρδιναλίου της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, είναι άκρως ενδιαφέρον, καθότι πρόκειται για μια από τις δεσπόζουσες μορφές της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας. Έχοντας εργασθεί προς την κατεύθυνση μιας σταυροφορίας που θα έσωζε την πατρίδα του από τον τουρκικό κίνδυνο με τη βοήθεια της Δύσης, ο λόγος του Oratio Dogmatica που εξετάζεται στην παρούσα μελέτη έχει βαρύτητα ειδικού ενδιαφέροντος. Η φιλοσοφική συλλογιστική οδός και μέθοδος προσέγγισης των Πατέρων, στο μέτρο που γίνεται επιχειρηματολογικό εργαλείο, του επιτρέπει να εστιάσει στα κοινά στοιχεία, προκειμένου να υπηρετήσει την ενωτική του προσπάθεια, συνεχίζοντας μια ευρύχωρη ερμηνεία του δόγματος της «εκπόρευσης» (ενν. του Αγίου Πνεύματος). Ο Βησσαρίων δίνει προτεραιότητα στη σωτηρία της πατρίδας παρά στην ακρίβεια της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας.
Π. Σεραφείμ: Η ιδιαίτερου ιστορικού ενδιαφέροντος παρούσα εργασία επικεντρώνεται στην πατριαρχική εκλογή του 1948, όταν ο Αθηναγόρας Σπύρου εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως στη θέση του παραιτηθέντος Πατριάρχη Μάξιμου Ε’. Εξετάζεται εν προκειμένω η παρακμή ή μάλλον η ακύρωση των λαϊκών δικτύων, που παραδοσιακά έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στα θέματα εκλογής των μέχρι τότε Οικουμενικών Πατριαρχών και η ανάδειξη νέων πόλων εξουσίας, πλέον πολιτικού χαρακτήρα, άμεσα συνδεδεμένων με το νέο διεθνές πολιτικό πλαίσιο που καθιερώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Ψυχρό Πόλεμο.
Κ. Σπαλιώρας: Η σπουδαιότητα του καλού σχολικού κλίματος στην αποτελεσματική λειτουργία της σχολικής μονάδας και η θέση του ως άξονας και δείκτης αξιολόγησης στην «Αξιολόγηση των Σχολικών Μονάδων, του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής αποτελεί το περιεχόμενο της παρούσας μελέτης. Ερευνάται και τονίζεται η ανάγκη της εργαλειακής χρήσης της αξιολόγησης για τη διερεύνηση του καλού σχολικού κλίματος. Απώτερος σκοπός της αξιολόγησης αυτής θεωρείται η επισήμανση και αντιμετώπιση των αδυναμιών που παρουσιάζονται στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα για την ποιοτική του αναβάθμιση προς όφελος των ελληνοπαίδων και όλων όσων τυγχάνουν της Ελληνικής Παιδείας.
Κ. Μαντζανάρης: Στη μελέτη αυτή ανιχνεύεται ο τρόπος με τον οποίο ο R. Musil διαρρηγνύει τον φιλοσοφικό λόγο της νεωτερικότητας, διανοίγοντας νέα πεδία στοχασμού. Αναδεικνύεται, μάλιστα, η ουσία των πραγμάτων μέσα από τα κελεύσματα της εσωτερικής εμπειρίας των χαρακτήρων του, με τον εντοπισμό νέων πεδίων υπαρξιακών βιωμάτων στα όρια μιας, ούτως λεγόμενης, «άλλης συνθήκης». Σε αυτά τα όρια η σκέψη του M. Buber ως προς την ενότητα της ψυχής και του κόσμου προκρίνεται ως προσδίδουσα μια μυστική ηχώ, που ακούγεται ως λύτρωση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι στο τέλος του αιώνα. Ο M. Buber λοιπόν παραδίδει στον R. Musil ένα νέο υπαρξιακό νόημα που μορφοποιείται υπό τον μυστικισμό της Ανατολής, αποδομώντας τα λογοτεχνικά σχήματα κατά την εν ταυτώ θραύση και την ενοποίησή τους.