O Αριστοτέλης, ο Πρόκλος και ο Ευστράτιος Νικαίας για την πλατωνική ἀνυπόθετον ἀρχήν: Οντολογικές και γνωσιολογικές προσεγγίσεις της πλατωνικής Ιδέας του Αγαθού

Στο Α6 κεφάλαιο των Ηθικών Νικομαχείων, ο Αριστοτέλης κατευθύνει την κριτική του όχι μόνον εναντίον της πλατωνικής ἀνυποθέτου ἀρχῆς, της πλατωνικής Ιδέας του Αγαθού, αλλά και εναντίον της έννοιας ενός καθόλου Αγαθού. Σε αυτήν την μελέτη εξετάζω μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της κριτικής που ασκεί ο Αριστοτέλης στο πλατωνικό Αγαθό και στο καθόλου Αγαθό τόσο στα Ηθικά Νικομάχεια, όσο και στα Ηθικά Ευδήμεια. Στην έρευνά μου εξετάζω, επίσης, ορισμένες κρίσιμες οντολογικές και γνωσιολογικές θέσεις σε σχέση με την πλατωνική Ιδέα του Αγαθού, όπως εκφράζονται από τον Πρόκλο στο Υπόμνημά του στην Πολιτεία του Πλάτωνος και από τον Ευστράτιο Νικαίας στα Σχόλιά του στα Ηθικά Νικομάχεια. Στα Ηθικά Νικομάχεια, μετά από μία σειρά αμφισβητήσιμων οντολογικών επιχειρημάτων, η κριτική του Αριστοτέλη αποκορυφώνεται με ένα ισχυρό ηθικό ή πρακτικό, και συγχρόνως γνωσιολογικό, επιχείρημα, το οποίο αποσκοπεί να δείξει ότι οφείλουμε να ανακαλύψουμε τα διαλεκτικά στάδια ανάμεσα στο έσχατον αγαθόν, το αγαθόν απολύτως θεωρούμενο, και τα σχετικά αγαθά, μέχρι το τελευταίο πρακτόν αγαθόν, στο οποίο η εκάστοτε πρᾶξις καταλήγει.